Finishing touch
B-FAST, klasse tot de laatste minuut .
Gisteren heel de dag opgeruimd, gesorteerd en gekuist. Iedereen van de partij, allen handen uit de mouwen! Ook hier weer het bewijs: samen verzet je bergen.
Zo fier als een gieter, stipt om 16u lokale tijd, klaar om het commando door te geven.
Missie volbracht, heerlijk voldaan gevoel,
Klaar om te vertrekken. Maar eerst 's avonds voor de eerste keer allemaal samen aan tafel, geen uitzondering, geen biepers, geen walky talkies, hoe zaaaaaalig was dat.
Ondanks alle miserie die we zagen ... of juist door samen verdriet te verwerken, vriendschappen voor het leven.
woensdag 8 maart
Alleen maar straffe vrouwen hier in Kirikhan #vrouwendag
dinsdag 7 maart
De fakkel
Vanaf vandaag in één rechte lijn naar ons vertrek, vrijdagvoormiddag 10/3.
Er komt voor de anesthesisten en chirurgen geen opvolging. Dus vanavond om 18u stipt wordt het operatiekwartier ontmanteld. Dorie. Dit pikt. Wat had ik graag de fakkel doorgegeven.
Maar onze tolken maken mij erop attent dat er ook veel artsen onder de slachtoffers zijn.
Zo meteen zien we onze patiënten met brandwonden. Dit keer niet met anesthesie. Voordien krijgen ze wel tabletten paracetamol/ Ibuprofen/ Tradonal. Uiteraard zijn we standby.
Veel uitleg, de juiste producten, zelfs zonnecrème voor de eerste zon.
En nu fingers crossed dat het mooi geneest !
maandag 6 maart
80km/uur
Spooky. Ik ben nooit een kampeerder geweest. Vannacht rukwinden tot 80 km/u. Voor mij behoorlijk indrukwekkend. Heel wat geflapper en geklapper. Maar met een militair (de chief) en het hoofd van de logistiek en de hoofdverpleegkundige in de tent "No need to worry".
Om 3.30 u swingt het de pan uit. Toch allemaal de schoenen aan en dikke jas: inspectie van het kamp. Ikzelf naar de triage en spoed: rustig, oef!
Terwijl ik terug in mijn slaapzak duikel, ben ik nog meer overtuigd van de nood aan woonunits/wooncontainers hier!
Birgitte
zondag 5 maart
De stad Kirikhan
Vandaag was het mijn beurt. Met een chauffeur een half uur door "de stad". Daar word je heel stil van. Zeer emotioneel. Muisstil was het in de auto.
Er zijn appartementsgebouwen met de gevel eraf, je kijkt gewoon binnen, zoals bij een speelgoed poppenhuisje, maar dan reuzengroot, onwezenlijk. Appartementsgebouwen, helemaal ingezakt, onze brandweermannen noemen het mille-feuilles. De gedachte dat daar nog mensen tussen liggen, ik word misselijk, zo binnen handbereik.
Op sommige plekken wordt er al stevig opgeruimd. Tussen de brokstukken massa's persoonlijke spullen. Van een hele stad, verschillende generaties, gewoon de spons erover, niets meer....vreselijk. Het bestaan uitgeveegd.
Dit is geen stap achteruit, dit is gewoon terug beginnen, van 0. Het zal tijd kosten, veeeeel tijd om deze stad terug op te bouwen.
Terug thuis naar mijn tent, werkplunje aan. In de verte komt weer een oplegger toe, 4 woonunits erop. Die zijn hier erg nodig, broodnodig !
Heel veel dank aan iedereen thuis om mee te bouwen aan het nieuwe dorp "Klein Gent" !
Birgitte
zaterdag 4 maart
De anatolische herdershond
Zeer intelligent, waakzaam en sterk beschermend voor de mens. Een roedel van 7 is hier uitgezet, gechipt en gevaccineerd.
's Nachts hoor je ze de wolven terug het bos injagen. Ze verwittigen ook voor "onheil". Enkele minuten voor de tweede aardbeving zijn ze ongelooflijk beginnen huilen. Overal op de hoeken van de straten staan er voederbakken voor hen.
Ze zijn groot, mooi, je ziet ze en je wil ze aaien... Dit doen we uiteraard niet.
Birgitte
vrijdag 3 maart
Lente
In het begin zie je het niet.
Je richt je full focus op jouw werk.
Je probeert alles vertrouwd te maken, zet alles wat naar je hand .
Plots is daar een patiënt met een 'bloempje'.
De tolk vertelt: "Jullie zien en horen dat niet. Maar vlak voor jij start met jouw anesthesie, die hand op jouw arm, die laatste woorden die worden gefluisterd, zijn woorden van dankbaarheid en groot respect."
En ik die dacht dat het angst en onrust was. Eén vogel maakt de lente niet. Maar dit kleine fragiele bloempje komt binnen.
Voor mij een grote ruiker geurende bloemen!
Birgitte
donderdag 2 maart
De tel kwijt
Good morning. Op het operatiemenu straks brandwonden. Daarna mogelijk orthopedie, breuken.
Er zijn veel kinderen op de consultatie pediatrie. Gisteren heb ik een meisje van 14 jaar in slaap gedaan, ze was ontzettend angstig. We horen dat ze lang heel alleen in het donker onder het puin heeft gelegen. Haar operatie verloopt vlot, maar in de ontwaakkamer krijgt ze een angstaanval. Dankzij één van onze tolken die onmiddellijk ter plaatse is, horen we dat ze bang is om alleen te zijn. Mocht de aarde terug beginnen beven, wil ze geen uren meer alleen in een kille, koude, beangstigende duister liggen. Mijn moederhart breekt, dit is hartverscheurend. Hoe mooi is het om te zien dat de verpleegkundige en onze huisarts, samen met de tolk, haar kunnen kalmeren, haar overtuigen dat ze hier veilig is.
Al deze mensen moeten terug op zoek naar hun veilige plek, niet alleen materieel, maar ook in hun hoofd.
Birgitte
woensdag 1 maart
Nacht 2
Ik heb geslapen, maar duidelijk in een soort van waakmodus.
Vannacht hoorde ik plots een helikopter... iets voor ons?
Je blijft luisteren, analyseert de geluiden... niks.
Toch even opstaan om naar het toilet te gaan.
En aangezien ik dan toch wakker ben, passeer ik even langs de spoeddienst.
Alles onder controle, ze sturen me terug naar mijn tent.
Loslaten Vangehuchten, loslaten. Slapen en op krachten komen.
Diep in mijn warme slaapzak dommel ik terug in, met mijn wachttelefoon in de hand. Die laat ik niet los!
Ik ben op dit moment de enige anesthesist hier, vanavond komt er een 2de.
Birgitte
dinsdag 28 februari
De eerste nacht
Vannacht is onze urgentiearts geconfronteerd met de ‘secondary’ gevolgen van een aardbeving. Mensen zoeken een veilige plek, een plek waar het warmer is. Als ze kunnen, plakken ze alles dicht want 's nachts wordt het hier berekoud. Gisterenavond laat heeft een familie van 10 (6 kinderen, 4 volwassenen) een uitgedoofd vuurtje binnen gezet, om nog wat van de warmte te genieten. Jullie horen mij komen: CO2-intoxicatie. Twee kleine kinderen zijn doorgestuurd, de anderen zijn hier en zijn aan de betere hand, het komt goed!
Straks doe ik een kindje in slaap met een grote brandwonde aan het been. Was hij ook op zoek naar wat warmte?
Gisteren, onderweg van Ankara naar hier, zag ik grote opleggers met wooncontainers. En nu besef ik: die zijn hier nodig, broodnodig.
Helping Hands, Klein Gent, niet alleen in België, maar ook hier héél dichtbij.
Birgitte
maandag 27 februari
B-Fast: een droom die uitkomt
Medische missies, een studentendroom
Tijdens mijn studies geneeskunde was ik helemaal gek van de Australische serie 'The flying doctors'. Schooltelevisie noemde mijn broer dat. Avontuur, prachtige natuur, romantiek en alles liep uiteindelijk goed af. Ideaal om een weekend af te sluiten en enthousiast en helemaal gemotiveerd terug naar mijn kot te vertrekken.
Tijdens de examens gebeurde er steeds ergens een ramp, groot genoeg om humanitaire organisaties te laten uitrukken: watertandend volgde ik hen op de voet, de blok ging des te beter, de examens vlogen voorbij, want daarvoor deed ik het.
Na mijn afstuderen wilde ik Tropische geneeskunde doen in Antwerpen. Om deze studies te bekostigen deed ik huisarts-vervangingen en ging ik als huisarts werken op de dienst spoedgevallen in Sint-Lucas in Assebroek. Voor ik het wist, werd ik gefascineerd door anesthesie en rolde ik in de opleiding. Mijn droom werd nog sterker: met dit diploma op zak kon ik zeker mee op missies.
Toen kwam ik de man van mijn leven tegen, er kwamen vier kinderen die mijn leven veel kleur geven en dit deed die droom wat naar het achterplan verschuiven. Ik had even andere prioriteiten. Tot mijn gynaecoloog (en vriendin) nog een anesthesist nodig had voor humanitaire missies: het kriebelde enorm, en voor ik het wist was ik vertrokken, ik zat op een vliegtuig richting Afrika, doodnerveus. Bij terugkomst was ik afgepeigerd, doodmoe, maar nog meer voldaan, want we hadden voor heel wat vrouwen het verschil gemaakt, hun levenskwaliteit een gigantische boost gegeven! Medische missies maken ondertussen deel uit van mijn bestaan.
Voor het eerst mee met B-Fast
Ik had deze week verlof en via mijn neef - die reeds vertrokken was met B-Fast- verneem ik dat B-Fast nog dringend op zoek is naar een anesthesist. Hoe groot kan het toeval zijn?
Enkele telefoons, mails en meetings verder, vertrek ik met een klein hartje. Mijn man brengt me naar Peutie, Kazerne Majoor Housiau. Het is muisstil in de auto. Ik nog snel gebruik maak van onze goeie wifi om wat opzoekwerk te verrichten: andere medicatie, dosissen ... we zien wel.
Na een vlucht van 5 uur op Ankara en aansluitend een busrit van 8 uur, komen we aan in Kirikhan, BASEcamp B-FAST. De ontvangst is meer dan warm! Een rondleiding door de nederzetting leert ons dat dit grondig en degelijk is aangepakt, het getuigt van professioneel inzicht. We zitten op een veilige locatie, vlak naast het ziekenhuis dat niet meer operationeel is, en aan de rand van de stad. De patiënten vinden vlot hun weg naar B-Fast, en eens in de triage wordt dankzij de tolken snel de vinger gelegd op hun medisch probleem.
Dit alles gebeurt door enthousiaste mensen met de glimlach en een hoop geduld. Dit is een goed team. Ik ben zó fier dat ik hier de komende 12 dagen deel van mag uitmaken. Tegelijk word ik emotioneel, want ik zal hier voor een aantal patiënten het verschil uitmaken, hoe mooi is dat. Die droom wordt concreet.
23u45 lokale tijd, het dorpje valt wat 'stiller'. Hier rest enkel het geluid van de generatoren: continu, zoemend, hypnotiserend, slaapverwekkend. Douche nemen en bed in.
Morgen aan het werk.
Slaapwel
Xxx
