Manuele geneeskunde

De manuele geneeskunde is de officiële benaming toegekend door de FIMM (fédération internationale de médecine manuelle) aan die tak van de geneeskunde die de hand als onderzoeksinstrument en als mechanisch behandelingsmiddel tracht te herwaarderen.

Het kan beschouwd worden als een subspecialiteit van de locomotorische geneeskunde met eigen verfijnde diagnostiek, indicaties en eigen therapeutische middelen gericht op behandelen van symptomatische gewrichtsdysfuncties. De manuele geneeskunde als welomschreven deel van de fysische geneeskunde is dus meer dan alleen maar een behandelingsmethode.

De verfijnde diagnostiek bestaat uit beoordeling van de statica en kinematica van de wervelkolom, wat een intensieve sensitieve training (ontwikkelen van Fingerspitzengefühl) vergt om een gewrichtsdysfunctie (andere naam : functiebeperking van het gewricht) te onderkennen. Bijkomend is een goede kennis van de biomechanica van de wervelkolom en de perifere gewrichten nodig.

Meer specifiek in de manuele diagnostiek van de wervelzuil is het belangrijk onderscheid te maken tussen radiculaire- en pseudoradiculaire pijn. Naast het klassieke klinisch-neurologisch onderzoek laat een belangrijk arsenaal aan rekkings- en provocatietesten ons toe klinisch en op subtiele wijze dit onderscheid in belangrijke mate te maken.

Vooraleer een manueel geneeskundige behandeling wordt verricht, dient vooral het functioneel mechanische karakter van het segmentair lijden duidelijk te zijn. In de manuele geneeskunde maakt men gebruik van weke-weefseltechnieken, mobilisatietechnieken en manipulatietechnieken.