Niet-tuberculose mycobacterium infecties (NTM)

Mycobacteriën zijn een familie bacteriën met specifieke eigenschappen. Ze zijn bestand tegen (maag)zuur en groeien meestal traag. De meest bekende is de tuberculose: Mycobacterium Tuberculosis.

Tot dezelfde groep behoren ook een heel aantal (ongeveer 172) andere soorten: de niet-tuberculose mycobacteriën. Die zijn vaak aanwezig in de omgeving, dus iedereen kan ermee in contact komen. Enkele daarvan veroorzaken bijna nooit infecties en vinden we soms terug in het slijm van (vaak chronische bronchitis) patiënten. Zij worden dan ook zelden of nooit behandeld. Voorbeelden zijn Mycobacterium Simiae of Mycobacterium Chelonae.

Het buitenbeentje is de Mycobacterium Marinum. Deze leeft in vloeistoffen en vinden we terug bij liefhebbers van aquariums en sporadisch ook na het zetten van een tattoo. Deze kiem moet wel behandeld worden.

Daarnaast zijn er een aantal die wel degelijk longinfecties veroorzaken zoals hun grote broer Tuberculosis. Voorbeelden zijn Mycobacterium Avium, Xenopi, Kansasii en Abscessus. Meestal is behandeling nodig en die kan erg lang duren: meestal tot en met een jaar na het negatief worden van alle kweken. De keuze van de geneesmiddelen is vaak moeilijk en zo mogelijk wachten we op het resultaat van de gevoeligheidsbepaling van het labo.

Hoe slechter de weerstand van de patiënt, hoe meer een relatief onschuldige bacterie toch een infectie kan veroorzaken. Typische voorbeelden: NTM bij AIDS-patiënten, bij transplantpatiënten en ook bij mucoviscidose.

Deze infecties zijn, in tegenstelling tot tuberculose, niet besmettelijk voor de omgeving. Hospitalisatie of isolatie is dan ook niet nodig.